(عصر ما )

بنام اهورا که هرچه دارم از اوست

چه عصری

چه دهه بصری

خستم از این همه دروغ

از این همه ریا با یه مش سرود

چرا تموم نمیشه

چرا نمیخوان تموم بشه

این عصر بر افسردگیم دامن میزنه

این زندگی بدتر شده

حرفام میل شده

ولی هرگز ول نشده

این دهه بدترین دهه بوده

مثله همیشه سکوت بوده

عصر ما عصر فريبه

عصر اسم هاي غريبه

عصر پژمردن گلدون

چتراي سياه تو بارون

شهر ما سرش شلوغه

وعده هاش همه دروغه

آسموناش پر دوده

قلب عاشقاش کبوده...

فلب من کبوده سیاهه ولی کسی سفیدش نکرده

رنگش نکردم دنیا رنگش کرد سعی کردم سفید باشه اما

نشد

چه سرزمینی چه خاکی

وفتی باید از هر سایه داشته باشی باکی

اين سرزمين اجدادي است

گشته ويران تشنه ي ابادي است

خسته از شلاق استبدادي است

مرهم دردش کمي ازادي است

واااااااااااااای بر ما که نمیدونیم چه امده است بر سرما

اگر تو این عصر کم نوریم مقصر کل ما هستیم چون خونه ویرونس

نه فقط این نیست تو درگیر خودت هستی فراموش کردی مرد دخیلت رو کجا بستی

کجا این حرفه ما بوده کجا این حرفه ادم هاست همه دنیارو گشتم و فقط این رسم ما تنهاست

که وقتی ادمیت را شغال ها بردن و خوردن فقط من سیر باشم بقیه مردن هم مردن

حالا که قهر این دنیا بیا باهم برادر بشیم بیا واسه یک دفعه دلسوز هم باشیم

بخدا قسم من بدخواه تو نیستم بخدا قسم من پای حرفم می ایستم

بیا باهم باشیم رفیق .......

:: برچسب‌ها: (عصر ما ),

خلوتگاه من